Na architektów konstytucji Indii, choć czerpiąc z wielu źródeł zewnętrznych, największy wpływ miał brytyjski model demokracji parlamentarnej. Ponadto z Konstytucji Stanów Zjednoczonych Ameryki przyjęto szereg zasad, w tym rozdział władzy między głównymi gałęziami rządu, ustanowienie sądu najwyższego oraz przyjęcie, choć w zmienionej formie, federalnego struktury (konstytucyjny podział władzy między rządami związkowymi [centralnymi] i stanowymi). Mechaniczne szczegóły kierowania rządem centralnym zostały jednak w dużej mierze przeniesione z ustawy o rządzie Indii z 1935 r., uchwalonej przez parlament brytyjski, która służyła jako konstytucja Indii w dniach schyłku brytyjskich rządów kolonialnych.
Nowa konstytucja ogłoszona 26 stycznia 1950 r. ogłosiła Indie „suwerenną socjalistyczną świecką republiką demokratyczną”. Z 395 artykułami, 10 (później 12) harmonogramami (każdy wyjaśniający i rozszerzający pewną liczbę artykułów) i ponad 90 poprawkami, jest to jedna z najdłuższych i najbardziej szczegółowych konstytucji na świecie. Konstytucja zawiera szczegółową listę „praw podstawowych”, obszerną listę „dyrektywnych zasad polityki państwa” (cele, które państwo jest zobowiązane promować, ale bez określonego harmonogramu ich realizacji [pomysł zaczerpnięty z konstytucji Irlandii] ) oraz znacznie krótszą listę „podstawowych obowiązków” obywatela.
Pozostała część konstytucji szczegółowo opisuje strukturę, uprawnienia i sposób działania władz związkowych (centralnych) i stanowych. Zawiera również przepisy dotyczące ochrony praw i promowania interesów niektórych klas obywateli (np. grup społecznych znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, oficjalnie określanych jako „kasty planowe” i „plemiona planowe”) oraz proces zmiany konstytucji. Niezwykła specyfika indyjskiej konstytucji jest taka, że poprawki, które średnio prawie dwa razy w roku, były często wymagane w celu zajęcia się kwestiami, które w innych krajach byłyby regulowane przez rutynowe ustawodawstwo. Z kilkoma wyjątkami uchwalenie poprawki wymaga jedynie zwykłej większości obu izb parlamentu, ale większość ta musi stanowić dwie trzecie obecnych i głosujących.