Indie, oficjalnie Republika Indii, to kraj w Azji Południowej. Jest to siódmy co do wielkości kraj pod względem powierzchni, drugi pod względem liczby ludności i najludniejsza demokracja na świecie. Ograniczony Oceanem Indyjskim na południu, Morzem Arabskim na południowym zachodzie i Zatoką Bengalską na południowym wschodzie, dzieli granice lądowe z Pakistanem na zachodzie; [f] Chinami, Nepalem i Bhutanem na północy; oraz Bangladesz i Myanmar na wschodzie. Na Oceanie Indyjskim Indie znajdują się w pobliżu Sri Lanki i Malediwów; jej wyspy Andaman i Nicobar mają granicę morską z Tajlandią, Birmą i Indonezją. Stolicą kraju jest New Delhi.
Współcześni ludzie przybyli na subkontynent indyjski z Afryki nie później niż 55 000 lat temu. Ich długa okupacja, początkowo w różnych formach izolacji jako łowcy-zbieracze, sprawiła, że region jest bardzo zróżnicowany, ustępujący jedynie Afryce pod względem różnorodności genetycznej człowieka. Osiedlone życie pojawiło się na subkontynencie na zachodnich krańcach dorzecza Indusu 9000 lat temu, ewoluując stopniowo w cywilizację doliny Indusu trzeciego tysiąclecia p.n.e. Do roku 1200 pne archaiczna forma sanskrytu, języka indoeuropejskiego, dotarła do Indii z północnego zachodu. Jej dowody znajdują się dziś w hymnach Rygwedy. Zachowana przez niezłomnie czujną tradycję ustną, Rigweda odnotowuje narodziny hinduizmu w Indiach. Języki drawidyjskie Indii zostały wyparte w regionach północnych i zachodnich. Do roku 400 p.n.e. w hinduizmie pojawiło się rozwarstwienie i wykluczenie według kasty, a także pojawiły się buddyzm i dżinizm, głoszące porządek społeczny niezwiązany z dziedzicznością. Wczesne konsolidacje polityczne dały początek luźnym imperiom Maurya i Gupta z siedzibą w dorzeczu Gangesu. Ich kolektywna era była przepełniona kreatywnością na szeroką skalę, ale także naznaczona degradacją statusu kobiet i włączeniem nietykalności do zorganizowanego systemu wierzeń. kultur do królestw Azji Południowo-Wschodniej.
We wczesnym średniowieczu chrześcijaństwo, islam, judaizm i zoroastryzm ugruntowały się na południowych i zachodnich wybrzeżach Indii. Armie muzułmańskie z Azji Środkowej co jakiś czas najeżdżały północne równiny Indii, ostatecznie zakładając Sułtanat Delhi i wciągając północne Indie w kosmopolityczne sieci średniowiecznego islamu. W XV wieku Imperium Vijayanagara stworzyło w południowych Indiach długotrwałą, złożoną kulturę hinduską. W Pendżabie pojawił się sikhizm, odrzucający zinstytucjonalizowaną religię. Imperium Mogołów w 1526 r. wprowadziło dwa stulecia względnego pokoju, pozostawiając spuściznę świetlistej architektury.[h] Następowała stopniowo rozszerzająca się władza Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, która zmieniła Indie w gospodarkę kolonialną, ale także utrwaliła ich suwerenność. Rządy Korony Brytyjskiej rozpoczęły się w 1858 roku. Prawa obiecane Indianom przyznano powoli, ale wprowadzono zmiany technologiczne, zakorzeniły się nowoczesne idee edukacji i życia publicznego. Pojawił się pionierski i wpływowy ruch nacjonalistyczny, który był znany z pokojowego oporu i stał się głównym czynnikiem zakończenia rządów brytyjskich. W 1947 roku brytyjskie imperium indyjskie zostało podzielone na dwa niezależne domini, indyjskie z większością hinduską i muzułmańską w Pakistanie, pośród masowych ofiar śmiertelnych i bezprecedensowej migracji.
Indie są republiką federalną od 1950 roku, rządzoną przez demokratyczny system parlamentarny. Jest to społeczeństwo pluralistyczne, wielojęzyczne i wieloetniczne. Populacja Indii wzrosła z 361 mln w 1951 r. do 1,211 mld w 2011 r. W tym samym czasie nominalny dochód per capita wzrósł z 64 USD rocznie do 1498 USD, a wskaźnik alfabetyzacji z 16,6% do 74%. Ze stosunkowo ubogiego kraju w 1951 r. Indie stały się szybko rozwijającą się dużą gospodarką i ośrodkiem usług informatycznych, z rosnącą klasą średnią. Ma program kosmiczny, który obejmuje kilka planowanych lub zakończonych misji pozaziemskich. Indyjskie filmy, muzyka i duchowe nauki odgrywają coraz większą rolę w globalnej kulturze. Indie znacznie zmniejszyły wskaźnik ubóstwa, choć kosztem rosnącej nierówności ekonomicznej. Indie są państwem dysponującym bronią jądrową, zajmującym wysokie miejsce w wydatkach wojskowych. Toczy spory o Kaszmir z sąsiadami, Pakistanem i Chinami, nierozwiązane od połowy XX wieku. Wśród wyzwań społeczno-gospodarczych stojących przed Indiami są nierówność płci, niedożywienie dzieci i rosnący poziom zanieczyszczenia powietrza. Ziemia Indii jest bardzo zróżnicowana, z czterema gorącymi punktami bioróżnorodności. Jego lesistość obejmuje 21,7% jego powierzchni. Dzika przyroda Indii, tradycyjnie postrzegana z tolerancją w kulturze Indii, jest wspierana w tych lasach i gdzie indziej, w chronionych siedliskach.
Historycy uważają, że współczesność Indii rozpoczęła się w latach 1848-1885. Mianowanie w 1848 roku Lorda Dalhousie na gubernatora generalnego Kompanii Wschodnioindyjskiej przygotowało grunt pod zmiany niezbędne dla nowoczesnego państwa. Obejmowały one konsolidację i demarkację suwerenności, inwigilację ludności i edukację obywateli. Zmiany technologiczne – między innymi koleje, kanały i telegraf – wprowadzono niedługo po ich wprowadzeniu w Europie. Jednak niezadowolenie z firmy również rosło w tym czasie i rozpoczęło indyjskie powstanie w 1857 roku. Karmiony przez różne urazy i poglądy, w tym inwazyjne reformy społeczne w stylu brytyjskim, surowe podatki gruntowe i doraźne traktowanie niektórych bogatych właścicieli ziemskich i książąt, bunt wstrząsnął wieloma regionami północnych i środkowych Indii i wstrząsnął podstawami rządów Kompanii. Chociaż bunt został stłumiony do 1858 r., doprowadził do rozwiązania Kompanii Wschodnioindyjskiej i bezpośredniej administracji Indii przez rząd brytyjski. Ogłaszając unitarne państwo i stopniowy, ale ograniczony system parlamentarny w stylu brytyjskim, nowi władcy chronili także książąt i szlachtę jako zabezpieczenie feudalne przed przyszłymi niepokojami. W następnych dziesięcioleciach życie publiczne stopniowo pojawiało się w całych Indiach, prowadząc ostatecznie do założenia Indyjskiego Kongresu Narodowego w 1885 r.
Pęd techniki i komercjalizacja rolnictwa w drugiej połowie XIX wieku naznaczone były trudnościami ekonomicznymi i wielu drobnych rolników uzależniło się od kaprysów odległych rynków. Nastąpił wzrost liczby klęsk głodowych na dużą skalę i pomimo ryzyka rozwoju infrastruktury ponoszonego przez indyjskich podatników, dla Hindusów generowano niewielkie zatrudnienie w przemyśle. Były też zbawienne efekty: komercyjne uprawy, zwłaszcza w nowo pokrytym kanałami Pendżabie, doprowadziły do zwiększonej produkcji żywności do spożycia wewnętrznego. Sieć kolejowa zapewniła krytyczną pomoc w przypadku głodu, w szczególności obniżyła koszty przewozu towarów i pomogła rodzącemu się przemysłowi indyjskiemu.
Po I wojnie światowej, w której służyło około miliona Indian, rozpoczął się nowy okres. Był naznaczony brytyjskimi reformami, ale także represyjnym ustawodawstwem, bardziej stanowczymi indyjskimi wezwaniami do samodzielnego panowania oraz początkami pokojowego ruchu odmowy współpracy, którego liderem i trwałym symbolem stał się Mohandas Karamchand Gandhi. W latach 30. Brytyjczycy uchwalili powolną reformę ustawodawczą; Indyjski Kongres Narodowy zwyciężył w wyborach. Następna dekada była pełna kryzysów: udziału Indii w II wojnie światowej, ostatecznego nacisku Kongresu na odmowę współpracy i fali muzułmańskiego nacjonalizmu. Wszystkie zostały ograniczone przez nadejście niepodległości w 1947 roku, ale złagodzone przez podział Indii na dwa stany: Indie i Pakistan.
Istotna dla wizerunku Indii jako niepodległego narodu była konstytucja ukończona w 1950 r., która ustanowiła świecką i demokratyczną republikę. Liberalizacja gospodarcza, która rozpoczęła się w latach 90., stworzyła dużą miejską klasę średnią, przekształciła Indie w jedną z najszybciej rozwijających się gospodarek świata i zwiększyła ich geopolityczną siłę. Indyjskie filmy, muzyka i duchowe nauki odgrywają coraz większą rolę w globalnej kulturze. Jednak Indie są również kształtowane przez pozornie nieustępliwą biedę, zarówno wiejską, jak i miejską; przez przemoc religijną i kastową; przez maoistowskie powstania naksalitów; oraz przez separatyzm w Dżammu i Kaszmirze oraz w północno-wschodnich Indiach.